De Naam van de Systematische Haat in İzmir: Stilte en Straffeloosheid

 

Geschreven door: Göksu Başaran

Namens PolicyGrey – vanuit Nederland

 

20 juli 2025

 

İzmir, de derde grootste stad van Turkije, is opnieuw het toneel geworden van georganiseerde haat en geweld tegen LGBTIQ+-personen. Vooral trans vrouwen worden bijna dagelijks het doelwit van zowel fysiek als psychologisch geweld, en dat gebeurt niet in stilte – maar wel met stilte eromheen. Vandaag werd opnieuw een trans vrouw aangevallen door twee mannen voor haar woning, ’s nachts. Ze werd geslagen, geschopt en publiekelijk vernederd. De politie verscheen pas ná de aanval, en zoals zo vaak werd niemand gearresteerd.

 

Wat zich hier afspeelt, is geen losstaand incident. Dit is geen toeval. Dit is geen dronkenmansgril of impulsieve daad van geweld. Dit is een patroon. Een systematisch netwerk van structurele onderdrukking en institutionele medeplichtigheid. De handen die slaan zijn zichtbaar – maar de systemen die deze handen beschermen zijn machtiger én gevaarlijker.

 

Zogenaamde ‘individuele haatmisdrijven’ worden steeds opnieuw gebruikt als dekmantel om de institutionele verantwoordelijkheid van de staat te verdoezelen. De aanwezigheid van de politie in de wijk Bornova – waar veel trans vrouwen wonen – is niet bedoeld ter bescherming, maar functioneert als permanente intimidatie. De overheid voert georganiseerde druk uit via huisuitzettingen, huurcontractinspecties, persoonsregistraties en het sluiten van woningen onder het voorwendsel van ‘prostitutiebestrijding’.

 

En al die repressie keert terug op straat, in de vorm van straatgeweld. In een klimaat waar geweld tegen trans vrouwen niet wordt bestraft, maar genegeerd, voelen daders zich onaantastbaar.

 

De Turkse Grondwet garandeert in Artikel 10 het recht op gelijke behandeling. Maar voor LGBTIQ+-personen is dat recht vaak niets meer dan een dode letter. Justitie grijpt niet in. Politie beschermt niet. Gemeenten zwijgen. En de media? Die kijken de andere kant op, of nemen actief deel aan de stigmatisering.

 

Trans vrouw zijn in Turkije betekent: leven onder constante dreiging, enkel en alleen vanwege je identiteit. Elke dag is een strijd om bestaansrecht. Elk openbaar optreden wordt gezien als een uitdaging aan de ‘norm’. Maar wij zijn geen bedreiging. Wij zijn geen vergissing. Wij zijn hier. En dat zullen we blijven.

 

Daarom vragen wij, luid en duidelijk:

 

• Waarom worden trans vrouwen gecontroleerd, maar hun aanvallers met rust gelaten?
• Waarom worden hun woningen gesloten, terwijl de straat voor hun aanvallers open blijft?
• Waarom worden trans vrouwen steeds verder uit het openbare leven verbannen in een stad die beweert modern en vrijzinnig te zijn?

 

Deze stilte is geen vergissing. Ze is medeplichtigheid.

Straffeloosheid voedt haat. En haat, georganiseerd of individueel, is een misdaad.

 

Vandaag werd opnieuw een trans vrouw aangevallen. En opnieuw stond de staat erbij, en keek toe.

 

Haat is georganiseerd. Maar ons verzet ook.

Trans vrouwen zwijgen niet. Wij wijken niet.

 

Het recht op leven is geen onderwerp van onderhandeling.