De Waarheden achter 15 Juli: Mensen of Verhalen?

 

“Het drama van een volk gevangen op het toneel van een theater”

 

15 juli 2025

Geschreven door: Göksu Başaran

 

De kloof tussen de officiële versie van 15 juli en de realiteit

In de nacht van 15 juli 2016 werd een nieuwe bladzijde geschreven in de Turkse politieke geschiedenis: een zogenaamde “coup-poging”. De officiële retoriek beweert dat deze nacht een “FETÖ-opstand” was die door de wil van het volk werd tegengehouden, en daarmee de democratie opnieuw zou hebben gered. Maar onder dit oppervlak liggen talloze tegenstrijdigheden, inconsistenties en ongefilterde duisternis. Dit artikel onderzoekt hoe 15 juli werd omgevormd tot een politiek instrument, welke vragen in die periode onbeantwoord bleven en hoe deze retoriek het volk gevangen heeft gezet in een repressief regime.

 

Staatsgreep of gecontroleerde interventie?

 

Op de ochtend van 15 juli vonden plotseling arrestaties plaats in het hele land, en staatsinstellingen werden via presidentiële decreten (KHK’s) hervormd alsof alles al was voorbereid. Dit roept de vraag op: als dit echt een coup was, waarom dan een zo snelle en georganiseerde uitvoering?

• Er wordt gezegd dat de inlichtingendienst MIT vooraf op de hoogte was, maar niet ingreep.
• De volledige verklaringen van stafchef Hulusi Akar zijn nooit openbaar gemaakt.
• Het feit dat de locatie van president Erdoğan niet is gewijzigd, suggereert dat het doel niet was om hem af te zetten.
• Sommige sjiitische geestelijken op de Akıncı-basis stelden dat het complot meer was dan een gewone interne militaire opstand.

Deze elementen ondersteunen de theorie van een “gecontroleerde coup”, die ook door internationale waarnemers is geopperd.

 

Niet slechts een nacht, maar het begin van een repressieve staat onder het mom van recht

 

De onmiddellijk afgekondigde noodtoestand (OHAL) markeerde een kantelpunt:

• Meer dan 130.000 ambtenaren werden ontslagen zonder behoorlijke procedure.
• Ongeveer 200 mediakanalen werden gesloten, tientallen journalisten gearresteerd.
• Gemeentebesturen werden onder toezicht geplaatst van door de regering aangestelde commissarissen, wat druk uitoefende op het democratische lokale bestuur.
• Het referendum over de grondwetswijziging dat het presidentiële systeem invoerde, werd gehouden onder noodtoestand.

Deze gegevens tonen aan dat 15 juli niet slechts een veiligheidscrisis was, maar ook een mechanisme voor autoritaire machtsovername.

 

De rol van de media en de propagandamachine

 

Op 15 juli werden gebeurtenissen zoals de bezetting van het TRT-gebouw, Erdoğan’s verschijning op CNN Türk en de oproep aan burgers om de straat op te gaan, live uitgezonden. Maar er zijn belangrijke inconsistenties:

 

• De soldaten die het TRT-gebouw binnendrongen, zijn nooit volledig geïdentificeerd of berecht.
• Sommige mediaorganisaties leken vooraf te weten wat er ging gebeuren.
• Hoewel Erdoğan het volk “bevrijders” noemde, veranderden sommige beelden in straatgeweld, maar werden alsnog gepresenteerd als heldendaden.

15 juli werd het begin van een door de staat gesteunde propagandacampagne die een mythe van legitimiteit creëerde.

 

Publieke rechtspraak onder politieke controle

 

Na de coup werden talloze mensen zonder concreet bewijs veroordeeld. Typische gevallen:

 

• Alleen al het gebruik van de communicatie-app ByLock werd beschouwd als bewijs van samenwerking met FETÖ.
• Zelfs eenvoudige banktransacties bij Bank Asya werden strafbaar gesteld.
• Academici die pleitten voor vrede werden ontslagen.

Het debat over een onafhankelijke rechterlijke macht werd vervangen door een systeem waarin de rechterlijke macht een instrument van politieke straf werd.

 

Echte slachtoffers, echte stilte

 

De slachtoffers van 15 juli werden “martelaren” genoemd. Maar veel vragen blijven onbeantwoord: wie waren de daders? Wie gaf het bevel tot schieten? En waarom is er nauwelijks informatie of procesdocumentatie openbaar gemaakt? Sommige beelden impliceren zelfs dat betrokkenen zijn beloond in plaats van berecht.

 

CONCLUSIE: Een regime met een sluier van illusie

Zolang de fundamentele vragen rond 15 juli onbeantwoord blijven, blijft ook de structurele onderdrukking voortbestaan. 15 juli fungeerde duidelijk niet als een breuklijn richting democratie, maar als een hypocriete vorm van autoritaire bekrachtiging.

 

Onthoud:

Op de dag des oordeels zal dit volk rekenschap eisen.

De geschiedenis zal geen plaats geven aan zij die via leugens aan de macht kwamen, maar aan zij die de waarheid durfden te spreken.