Na Melis: Een Zelfdoding Begrijpen, De Stille Schreeuwen Horen

 

11 juli 2025

 

Vandaag schrijf ik deze regels met een zware pijn in mijn hart en een brok van woede in mijn keel. Want we hebben opnieuw een trans vrouw verloren: Melis…

Een vrouw die met haar glimlach, haar verzet en haar kwetsbaarheid probeerde te overleven in deze wereld. Maar trans vrouw zijn in Turkije betekent dat zelfs het simpelweg proberen te bestaan, verandert in een strijd die je ziel langzaam opvreet. Melis is er niet meer. Overmatig alcoholgebruik, hoge bloeddruk, af en toe drugsgebruik… En op haar laatste dag weigerde ze hulp. Ze weigerde behandeling.

Voor mij was dit geen ongeluk. Dit was een stille zelfmoord.

Want in dit land sterven trans vrouwen niet, ze worden vermoord. Sommigen door directe haatmisdaden, anderen door de zware trauma’s die voortkomen uit systematische uitsluiting. De dood van Melis is niet enkel een persoonlijk drama, het is een politieke realiteit. Het is het gevolg van het anti-LGBTQI+ beleid van deze staat — van ontkenning, stigmatisering en het onleefbaar maken van levens.

En helaas is de dood van Melis niet het einde, maar het begin van een kettingreactie. We weten dat er velen zijn zoals zij — trans vrouwen die nu op het randje van dezelfde afgrond balanceren…

Vrouwen die ’s nachts niet kunnen slapen, die zich overdag verbergen, die geen toegang hebben tot gezondheidszorg of rechtspraak.

Degenen die geen werk vinden, geen woning kunnen huren, verstoten worden door hun familie, vernederd en onderdrukt worden.

En uiteindelijk kiezen ze ervoor om zich op een of andere manier terug te trekken uit het leven: met pillen, met flessen, met een sprong van een hoog gebouw…

Drugs en alcohol zijn niet zomaar middelen. In dit land zijn ze verworden tot instrumenten van ‘langzame zelfmoord’ voor trans vrouwen. Want als er geen solidariteit is, geen hoop, geen ademruimte — dan doet leven vaak meer pijn dan sterven.

Deze pijn is niet beperkt tot de dood van Melis. Elke dood is een spiegel van de samenleving. En wat we in die spiegel zien, is beschamend.

Want de politieke sfeer in Turkije, vooral in de afgelopen jaren, richt zich direct tegen het bestaan van trans vrouwen. Haatdragend taalgebruik in de media wordt genormaliseerd. Overheidsinstanties sluiten LGBTQI+ personen actief uit. Regeringsvertegenwoordigers richten hun woorden bijna dagelijks op trans personen, lubunya’s, vrouwen.

Het resultaat is dat mensen zich niet alleen op straat, maar zelfs in hun eigen huis onveilig voelen.

Leven is geen recht dat beschermd wordt, maar een last waar men van probeert te ontsnappen.

Ja, de dood van Melis kan een zelfmoord zijn geweest. Maar het is ook een politiek gevolg. Dit is wat men noemt een ‘maatschappelijke moord’.

Een moord die in stilte wordt gepleegd, maar pal voor onze ogen plaatsvindt.

Vandaag huilen we om Melis.

Maar we rouwen ook om duizenden andere trans vrouwen die leven zoals zij, lijden zoals zij, en tot zwijgen worden gebracht zoals zij.

 

En we stoppen hier niet. Want dit kan zo niet doorgaan. Als we zwijgen, verliezen we morgen nóg een vriendin.

 

Wij schrijven, wij vertellen, wij schreeuwen — opdat er geen nieuwe Melis sterft.

 

Alsjeblieft, zie ons. Hoor ons.

Zorg dat dit land ooit werkelijk een plek wordt waar iedereen gelijkwaardig en met waardigheid kan leven.